Chełmski Ścibor († ok. 1469), zwany także Ściborem z Koszyc, młodszy syn Piotra, sędzia ziemski poznański, już w r. 1423 był pełnoletni, gdyż w tym czasie prowadził proces ze stryjem Hankiem. Młody możnowładca, syn oddanego dworzanina Sonki, czekać musiał długo na stanowisko w służbie państwowej, o czym decydowali wszechwładni w tym czasie Oleśniccy. Nic przeto dziwnego, że spotykamy Ścibora w obozie opozycyjnym między korczyńskimi konfederatami. Około r. 1441 ożenił się z Anną, wdową po osławionym Janie Straszu, i w roku tym rozpoczął też urzędniczą karierę przez objęcie po bracie Janie godności podstarościego krakowskiego. Oczywiście po objęciu rządów w Polsce przez Kazimierza król powołał Ch. w poczet dworzan. Nie przebywał Ch. na dworze króla, a świadczy o tym sprawa, jaką wytoczono mu na wiecu kościańskim 1450 r. (W tym roku Ścibor Ch. występuje z nazwą z Pońca. Kiedy otrzymał od króla nadanie, nie wiadomo). Oskarżony, że na czele 60 szlachty i 100 pachołków najechał na Poniec i uwolnił z więzienia złodzieja, oczyścił się z zarzutów dzięki przysiędze herbowych stryjów. Obrotny gospodarz, dbały o podniesienie swych majętności, uzyskał od króla przywilej na cło w Pońcu. Na wieść o wojnie pruskiej stawił się Ścibor u króla, który po klęsce chojnickiej wysłał go (28 IX 1454) z 400 konnymi do Człuchowa jako królewskiego starostę. Wprawdzie już w listopadzie tegoż roku odwołał król starostę, lecz stale powierzał mu zadania, związane z walką na terenie Prus; Ścibora delegowano w r. 1456 do rokowań z Czerwonką, któremu nie wypłacono umówionej raty żołdu, jego mianował król na wiosnę 1458 starostą malborskim po ustąpieniu Czerwonki, lecz i Ch. nie miał siły, by dłuższy czas borykać się z przeciwnościami i we wrześniu 1459 złożył dobrowolnie urząd. W tym czasie otrzymał Ch. godność starosty generalnego wielkopolskiego, od r. 1462 podkomorzego poznańskiego. W r. 1465 spotykamy się z podkomorzym na zjeździe korczyńskim, gdzie obok wojewodów reprezentował Wielkopolan, lecz już w godności generalnego sędziego poznańskiego. Stare stosunki Chełmskich z Fryderykiem, margrabią brandenburskim, starał się król wyzyskać przez wysłanie (1468) Ścibora do margrabiego celem uzyskania jeśli nie pokoju, to przynajmniej rozejmu, co się w pełni powiodło. Na sędziego poznańskiego złożył też król w następnym roku zadanie załagodzenia sporu między Brandenburgią a księciem Słupskim. Była to ostatnia przysługa, którą Ścibor oddał królowi. Od r. 1469 źródła nie mówią nic o działalności Ch-go, co pozwala snuć przypuszczenia, że niedługo po 1469 musiał umrzeć.

Arch. Kom. Prawn. VIII cz. 1.; Kod. Mp., IV; St. pr. p. pomn., II nr 2749, 2851, 2939, 3222, 3409, 3947; Arch. Kom. Hist., VIII 121; Matr. Sum., I; Długosz, Hist. Pol., IV, V; Cod. ep., XV, II i III; Simson P., Danzig im dreizehnjährigen Kriege 1454–1466 (»Zeitschrift d. Westpreussischen Geschichtsvereins«, H. 29, Danzig 1891).

Karol Piotrowicz